De naam, de dinerende mensen en het terras aan het hoekpand aan de Hendrik I-Lei maken duidelijk: hier zit een Italiaans restaurant. Maar waarom staat er dan in grote letters ‘caoutchouc’ op de gevel van Testa Rossi?
Flashback naar 1930
In ‘de caoutchouc van Vilvoorde’ worden vanaf dit jaar veerriemen, rubberen darmen, joinkes en allerlei andere rubberen voorwerpen vervaardigd. In de winkel die bij de rubberfabriek hoort, kunnen werkmannen terecht voor hun benodigdheden.
Flash forward naar 2011
Alain verhuist zijn restaurant naar het prachtige pand met de groene tegeltjes waar hij al achttien jaar verlangend naar zit te kijken van de overkant van de straat. Waar ooit de rubberfabriek was, vind je nu Testa Rossi. Op de plek waar nu de indrukwekkende Vineria zit, was vroeger de in- en uitrit van de fabriek.
Toen Alain hier voor het eerst binnenstapte rook het hele pand nog naar rubber, maar na stevige renovatiewerken ruik je enkel nog de pure geuren van de Italiaanse keuken.
Zo’n negentig procent van het fabrieksinterieur is afgebroken om er een gezellig restaurant van te maken. Toch zijn er nog heel wat elementen die herinneren aan vroegere tijden; dat er in grote letters caoutchouc op de modernistische gevel staat bijvoorbeeld. De kasten met de vele houten laatjes stonden ooit in het magazijn, daar zaten al die verschillende formaten van joints in. En de ramen, dat waren ooit de kantelbare ramen van de fabriek.
En dan is er nog de gigantische houten schroef boven de toog, maar wat heeft die met een rubberfabriek te maken? Wel, … niets. Het ding sierde begin jaren negentienhorderd de toog van Café Moto in Diegem, waar Alains oma “nona” de plak zwaaide. En vandaag sluit ze naadloos aan bij het interieur van de oude ‘caoutchouc van Vilvoorde.’